Het Petranpad is een 112km lang wandelpad dat de natuurgebieden van Horst a/d Maas met elkaar verbindt en beheerd wordt door stichting Landschap Horst a/d Maas. Je kunt er heerlijk wandelen en van de natuur genieten. Af en toe wordt er een stel hardloopfanatiekelingen losgelaten: zij gaan met elkaar de strijd aan om die 112km zo snel mogelijk af te leggen. Lees je 112km rennen, dan weet je binnen deze Loopgroep precies wie zich daadwerkelijk voor zoiets in gaat schrijven: ja, inderdaad, Wouter Starren. Dit jaar alweer voor de 2e keer trouwens.
De ultratrail vertrekt om 05:00u vanaf ’t Kasteelke in Meerlo, een idyllische plek. De eerste kilometers zijn heerlijk koel, later op de dag wordt de editie van dit jaar pittiger: het is warm en bijna windstil.
Het wegbrengen van Wouter naar de startlocatie laat ik nog even aan Bas over. Om 3.30 hoor ik wel een wekker gaan, maar die mag ik gelukkig negeren. Tegen dat ik mijn bed uit ben, heeft Wouter er al ruim een marathon opzitten. Even de hond uitlaten, boodschappen doen en dan de auto in. Eens kijken of we Wouter onderweg wat kunnen aanmoedigen.
De combinatie van de Garmin-tracker om Wouter’s pols en de navigatiekaart van de auto maakt het een leuk speurzoekspelletje voor ons: waar loopt Wouter en waar kunnen wij met de auto bij de route in de buurt komen?
Wouter legt zijn 112km af in goed gezelschap. Vier vrolijke mannen die voortdurend lopen te grappen en elkaars pijntjes en gemopper vrolijk relativeren. Eén van de mannen vertelt tussen het rennen door dat hij de tocht inmiddels al voor de 3e keer loopt en ook al eens meedeed aan een ultra-ultra-ultra-ultratrail van 270km. Onderweg zien we genoeg renners in hun eentje lopen, maar persoonlijk lijkt mij het in zo’n groepje toch wel net even wat gezelliger.
Omdat we apetrots zijn op de mannen, maken we er een sport van om hun wensen onderweg in te willigen. Zin in cola? Ok, we duiken even een café in en halen dat. Zin in een ijsje? Ok, eens even kijken waar de dichtstbijzijnde supermarkt is. We hebben dikke pret, ook omdat we zien dat het Wouter en de drie mannen goed gaat.
Als we Wouter na bijna 14 uur bij ’t Kasteelke de finishlijn zien passeren, heeft hij nog steeds een glimlach op zijn gezicht. En echt, de wandeling naar de auto, het valt me alles mee hoe stram hij zich voortbeweegt. Soms denk ik… is Wouter wel echt? Een beetje van het padje is Wouter in elk geval wel hoor, vandaag specifiek (van) het Petranpadje af.
