Een marathon lopen in een stad die geschiedenis ademt. Ik dacht al wel: dat wordt mooi, maar zo mooi en overweldigend, dat had ik niet verwacht. De marathon begon al vroeg: voor 7.00 moesten de tassen zijn ingeleverd, zodat om 8.00 het startschot kon klinken. Dat had te maken met een voetbalderby tussen Lazio Roma en AS Roma later die middag. Prioriteiten hè? Maar niets te klagen, want hoe vroeger de start, hoe langer we konden genieten van de ochtendkoelte. In het startvak was het een vrolijke kleurrijke boel: de 175 (!) pacers waren versierd met kleurige ballonnetjes. Een beetje alsof je je in de animatiefilm Up bevond. Eén van Wouter’s medepacers op de 3u45 was bijzonder vermakelijk: een rasechte Romein die iedereen leek te kennen en een absoluut selfie-kanon was. Erg grappig, vooral voor degenen die er niet ruim 42km naast hoefden te lopen. De start kreeg nog extra sfeer met vliegtuigjes die in formatie heen en weer vlogen en een Italiaanse vlag uitspuugden in de vorm van gekleurde wolkjes. Iedereen juichte en daarmee raakte je al lekker wat van de wedstrijdstress kwijt. De start ging supervlot: ondanks dat ik achterin het laatste startvak stond, was ik om 8:08 de startlijn over. Daarna was het even heel druk, maar al snel werden de wegen breed en ontstond er ruimte om je eigen ding te doen.
De route van de marathon van Rome kronkelt rondom de Tiber, de centrale rivier van de stad. Je kruist die echt 100.000 keer. Gelukkig zonder echt woest steile bruggetjes hoor. Het hoogteverschil van de marathon viel me sowieso eigenlijk alles mee. Ik had vroeger op school altijd geleerd over de zeven bergen van Rome, maar die hebben we volgens mij aardig weten te ontwijken. Wel wat kleine klimmetjes, maar niets waarvan je heftig buiten adem raakte. Absoluut hoogtepunt was het stuk waar je vanaf de Engelenburcht over Via de Concilliazione het St. Pietersplein op rent. Wat een magische, indrukwekkende entree. Wel een tikkie jammer dat de Paus niet op een stoeltje voor zijn kerk ons toe zat te juichen. Maar vooruit, de man raakt ook op leeftijd. Op een ander punt langs de route maakten drie van ‘zijn’ nonnen dat een heel eind goed: klappen, juichen, schreeuwen, zo fantastisch!
Ik denk dat dit de hardloopwedstrijd is geweest waar ik tot nu toe in mijn hele hardloopleven het meest van genoten heb. De sfeer was goed, de route mooier dan mooi, het weer deed goed mee (niet te warm, niet te koud): het was gewoon allemaal top. Na de finish wandelden we moe maar zeer voldaan terug naar onze Airbnb en werden we nog steeds overladen met complimenten: “Bravi, maratoneti, bravi!”.
Na de marathon hadden we nog een dag de tijd om heerlijk toerist te zijn. We begonnen die ochtend met een klim naar het topje van de St Pieter: via 550 traptreden kon je daar naar de rand van de grote koepel. Een waanzinnig uitzicht! De benen protesteerden wel natuurlijk, maar tegelijk hadden ze er ook profijt van: eenmaal weer beneden liepen we aanmerkelijk soepeler dan voordat we de tocht naar boven begonnen. Helaas waren op maandag de musea gesloten en was het Colosseum al volgeboekt, maar we genoten even goed van het heerlijk slenteren door de stad en het bekijken van menig (zeer rijk versierde) kerk. Rome bezoeken is een aanrader. En als je ooit een marathon overweegt: trakteer jezelf dan op deze!
