Op 19 maart vindt de marathon van Rome plaats. Dit jaar met onder andere onze eigen Wouter Starren als pacer. Pacer? Wasdadan? Nou, een pacer is zo’n loper die met een vlag op de rug andere lopers helpt om hun droomtijd te verwezenlijken. Pacers zijn een soort Zwitserse uurwerkjes die zo ervaren zijn in het lopen van een marathon dat ze ‘m op de minuut precies in een bepaalde richttijd kunnen uitlopen. Binnen onze Loopgroep hebben we drie van die uurwerkjes: Rudy, Ronald en Wouter. En die laatste werd dus zomaar eens even geselecteerd om in Rome de marathon te komen pacen. Ongelooflijk tof natuurlijk!
Pacen in Rome is niet alleen pacen in Rome. De organisatie vindt het leuk om de gelegenheid aan te grijpen om hun marathon meer bekendheid te geven en ook het hardlopen in het algemeen te stimuleren. En daarom riepen ze vanuit Rome hun pacers op om in de voorbereiding naar de marathon toe een speciale ‘Run to Rome’-training te organiseren. Een training waarbij de organisatie dan voor bijpassende shirtjes zou zorgen. Bijpassend ja. Passend nee. Wouter had keurig alle maten van de groep hardlopers die zich voor deze training had ingeschreven, doorgegeven, maar ontving vanuit Rome alle shirtjes in structureel 1 maat kleiner. En dan ook nog eens Italiaans… Maar, het moet gezegd, leuk waren ze wel! En met een beetje frotten, pasten de shirts toch best aardig.
In totaal 15 lopers (en twee fietsers) namen deel aan de trainingsronde die Wouter had uitgezet: een halve marathon door het Raamdal en langs de Kuilen. Wouter had het fantastisch geregeld. De route was echt mooi. En ongeveer op de helft was er een geweldige pauzepost bij Freddy en Erwin thuis, ingericht met ondersteuning van Anita en Gitte. Zo lekker warm daar! En zulke heerlijke hapjes en drankjes! Precies waar de lopers aan toe waren, alsof Wouter het wist :).
Alhoewel we best allemaal bij Freddy en Erwin hadden willen blijven wonen, de trainer was onverbiddelijk en joeg iedereen weer de kou in. Op naar het laatste stuk. En ondanks dat een halve marathon best een inspanning vergt, stil werd het maar niet. De lopers bleven bij elkaar, meneer de pacer hield het tempo streng in de gaten, en daardoor kon er door iedereen genoten worden. En dat genieten vertaalde zich in een enorm geklets. Hoeveel kilometers er ook weg werden getikt, er was een constante zoem van gezellig geluid. Onderweg kwamen we door stiltegebieden (oei) en langs wandelaars die dachten van hun zondagse rust te genieten. “Misschien moeten jullie sneller lopen, want er komt nog veel te veel geluid uit”, verzuchtte één van die wandelaars. En al hadden de meesten dat best gekund misschien, zo samen was het juist zo leuk. Het was echt een mooi evenement. Grote complimenten voor Wouter! En petje af voor de mooie groep die eraan deelnam!